Από το σκοτεινό λαβύρινθο του Μίνωα, κοντά στον ήλιο! Μια ιστορία αναζήτησης της ελευθερίας.
Ο Δαίδαλος ήταν ένας Αθηναίος τεχνίτης και εφευρέτης, ξακουστός για την ευρηματικότητα του. Όταν ο Μίνωας, ο βασιλιάς της Κρήτης θέλησε να φτιάξει ένα περίτεχνο κτίσμα μοναδικό για την τότε εποχή, τον κάλεσε και του ανέθεσε τη δουλεία. Ο Δαίδαλος κατασκεύασε τον Λαβύρινθο που ήταν τόσο περίπλοκος στη δομή του, γεμάτος διαδρόμους και περάσματα, ώστε ακόμα και ο ίδιος δυσκολεύτηκε να βρει την έξοδο, όταν τελείωσε.
Ο Μίνωας έκλεισε στον λαβύρινθο τον Μινώταυρο, γιό της γυναίκας του Πασιφάης και του Ταύρου του Ποσειδώνα. Θέλοντας να τιμωρήσει τον Δαίδαλο, καθώς ήταν εκείνος που είχε βοηθήσει την Πασιφάη να συνευρεθεί με τον Ταύρο, με αποτέλεσμα να γεννηθεί ο Μινώταυρος, αλλά και επιθυμώντας και να κρατήσει το πολύτιμο μυαλό του Δαίδαλου κοντά του, ο Μίνωας τον φυλάκισε στο παλάτι, μαζί με τον γιό του τον Ίκαρο.
Ο Δαίδαλος, όμως από τις μέρες που βρισκόταν στο εργαστήριο του θυμόταν μια παρατήρηση που είχε κάνει. Παρατηρούσε τα πουλιά και σκεφτόταν, πώς είναι δυνατόν αφού είναι κι εκείνα πιο βαριά από τον αέρα όπως ο άνθρωπος, να κατορθώνουν να πετούν; Μελετώντας τον μηχανισμό που τα ανύψωνε του ήρθε η ιδέα να φτιάξει φτερά για το ανθρώπινο σώμα. Κλεισμένος λοιπόν στο παλάτι του Μίνωα ζήτησε να του φέρουν κερί για να φτιάξει τάχα κάτι που θα ευχαριστούσε τον βασιλιά. Με το κερί έφτιαξε φτερά για τον εαυτό του και τον Ίκαρο και με αυτά πέταξαν μακριά από το παλάτι…
Ο Δαίδαλος είχε προειδοποιήσει τον Ίκαρο να μην πετά ψηλά κοντά στον ήλιο, γιατί η ψηλή θερμοκρασία θα έλιωνε το κερί και θα διαλύονταν τα φτερά. Τον συμβούλεψε ακόμη, να μην πετά κοντά στο νερό της θάλασσας γιατί τα πούπουλα θα πότιζαν από την υγρασία και θα βάραιναν. Ο νέος όμως, μεθυσμένος από την ελευθερία και την ομορφιά της πτήσης, βάλθηκε απερίσκεπτα να φτάσει τον ήλιο! Η θερμότητα έλιωσε τα φτερά, που διαλύθηκαν και ο Ίκαρος έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Ο Δαίδαλος με μεγάλο πόνο, περιμάζεψέ το νεκρό σώμα του γιού του από ένα μικρό νησί κοντά στη Σάμο, που προς τιμή του, ονομάστηκε Ικαρία. Η θάλασσα γύρω από το νησί πήρε το όνομα Ικάριο Πέλαγος. Σχολή Ικάρων ονομάζεται σήμερα το Ανώτατο Στρατιωτικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Πολεμικής Αεροπορίας της Ελλάδος.
Αναζητώντας τον Δαίδαλο.
Ο Μίνωας δεν ξέχασε τον Δαιδαλο που δραπέτευσε και συνέχισε να τον ψάχνει. Ήξερε όμως ότι κανένας βασιλιάς δεν θα πρόδιδε το κρησφύγετο του, καθώς όλοι θα ήθελαν τις πολύτιμες υπηρεσίες του, για τον εαυτό τους. Έτσι ο Μίνωας σκέφτηκε ένα τέχνασμα. Κρατούσε μαζί του ένα θαλασσινό κοχύλι, δώρο του θεού Τρίτωνα. Το κοχύλι αυτό είχε στην άκρη μια μικρή τρύπα που όταν τη φυσούσε ο Τρίτωνας, ξεσηκώνονταν καταιγίδες και φουρτούνες στη θάλασσα.
Ο Μίνωας δείχνοντας το κοχύλι, προκαλούσε όποιον μπορούσε να περάσει μια κλωστή μέσα από τις σπέιρες του, μέχρι την άλλη άκρη. Υποσχότανε μάλιστα σε όποιον το πετύχει μεγάλη αμοιβή. Ήξερε ότι ο μόνος που μπορούσε να δώσει λύση στο πρόβλημα ήταν ο Δαίδαλος. Γύρισε όλο τον κόσμο με το στόλο του, κανείς όμως δεν τα κατάφερε, ώσπου στην Σικελία, στην Κάμικο, το έδωσε στο βασιλιά Κώκαλο. Ο Κώκαλος πήγε το κοχύλι στο Δαίδαλο και ο μεγάλος τεχνίτης αφού έβαλε λίγο αρωματικό μέλι στη μία τρύπα, έδεσε μια κλωστή σε ένα μυρμήγκι και το άφησε να περάσει μέσα από τις βόλτες του κοχυλιού. Το μυρμήγκι, ακολουθώντας το άρωμα του μελιού, προχώρησε σέρνοντας την κλωστή και βγήκε από το άλλο άκρο.
Ο Κώκαλος ενθουσιασμένος πήγε το κοχύλι με την κλωστή στον Μίνωα που αμέσως κατάλαβε ότι ό Δαίδαλος κρυβόταν στην Κάμικο. «Αυτό είναι έργο του Δαιδάλου!» Φώναξέ με χαρά. Φερτε τον αμέσως εδώ να τον πάρω μαζί μου στην Κρήτη.»
