Ελιά σαν παραμύθι | Μέρος 2ο

Εμένα η ιστορία μου αιώνες είναι πίσω

και οι θεοί το θέλησαν πολλούς χρόνους να ζήσω.

Ο Νώε απ’ την κιβωτό πέταξε περιστέρι

κι αυτό κλωνάκι της ελιάς γυρνώντας είχε φέρει.

Στην Σαντορίνη βρήκανε φύλλα ‘πολιθωμένα

και όπως αποδείχθηκε ανήκανε σε ‘μενα.

Πενήντα χιλιάδες χρόνια πριν έχουν υπολογίσει,

‘πο τότε μέχρι σήμερα και έχω επιζήσει.

Έτσι αποδεικνύεται η φυσική μου θέση

πως είναι η Μεσόγειος και μάλιστα στη μέση.

(Φωτογραφία: απολίθωμα ελιάς 60.000 ετών. Μουσείο Προϊστορικής Θήρας, Φήρα)

Στη μέση η Κρήτη βρίσκεται το λίκνο μου εκεί ‘ναι

αφότου με καλλιεργούν πολλοί αιώνες είναι.

Κνωσός, Φαιστός, Μόχλος, Κομμός, Η Κάτω Ζάκρος, Ψείρα,

στα χρόνια τα Μινωικά την πρώτη θέση πήρα.

Πρώτοι αυτοί με μπόλιασαν και με καλλιεργούσαν,

το λάδι μου και τον καρπό πολύ τα εκτιμούσαν.

Γιατί πρώτοι κατάλαβαν τα οφέλη τα δικά μου,

γ’ αυτό και τ’ αποτύπωσαν στο ιδεόγραμμά μου.

Πιθάρια με το λάδι μου γέμιζαν και πουλούσαν,

πρώτοι αυτοί το λάδι μου με πλοία διακινούσαν.

Οι Μινωίτες χάθηκάν, μα έχουν ‘φήσει πίσω,

μνημεία του πολιτισμού που εγώ θα συνεχίσω.

Στις Άνω Βούβες αν θα πας θα δεις εάν δε το ’δες,

το αρχαίο δένδρο μιας ελιάς που είναι Μνημειώδες.

Όταν την δεις θα λυπηθείς που ’ναι κουφαλιασμένη,

μ ’αρωδαμούς θα ξεπετά κι ανθούς θα καρποδένει.

Ωσάν αυτή υπάρχουνε ελιές τόσο μεγάλες,

σ’ όλη την Κρήτη, Αττική αλλά και χώρες άλλες.

Το λίκνο του πολιτισμού είμαι κι αφετηρία,

της Μεσογείου οι λαοί να γράφουν ιστορία.

(Αρχαία Ελιά στις Άνω Βούβες, Photo by: Eric Nagle, CC BY-SA 4.0)

Σε τόπους που ο άνθρωπος δεν σπέρνει δεν οργώνει,

γιατί κι αν σπείρει άδικα, τίποτα δεν φυτρώνει.

Ευλογημένη είμαι ’γω κι όπου με βάλει κάνω

και μέσα στα κατσάβραχα ριζώνω και βλαστάνω.

Ο άνθρωπός και σε πτωχά εδάφη με φυτεύει,

το χώμα απ΄ την διάβρωση θέλει να προστατεύει.

Το ριζικό μου σύστημα ωσάν το δίκτυ απλώνει

και τα εδάφη η βροχή έτσι δεν τα διαβρώνει.

Ρυάκια έτσι δεν γίνονται και το νερό κυλάει,

αργά, αργά ώστε η γη σφουγγάρι το ρουφάει.

Υπόγειες δεξαμενές σιγά, σιγά γεμίζουν,

στην ξηρασία οι άνθρωποι το θέλουν να ποτίζουν.

Στη βιοποικιλότητα προσφέρω προστασία,

που ‘ναι πολύ σημαντικό και έχει σημασία.

Γιατί οι μικροοργανισμοί, ζώα μικρά, μεγάλα,

πουλιά, χιλιάδες έντομα χόρτα, φυτά και άλλα.

Σε ‘μενα βρίσουνε τροφή, στέγη και ζευγαρώνουν

κι έτσι το οικοσύστημα διαρκώς ανανεώνουν.

Οι άνθρωποι μ’ αγάπησαν και μ΄ αγαπούν ακόμα,

δίνω πολλά , μα για να ζω μου φτάνει λίγο χώμα.