Ελιά σαν Παραμύθι | Μέρος 1ο

Πρωινό ‘ναι ανοιξιάτικο μοσχοβολάει η φύση,

θάμνοι, λουλούδια και δεντρά όλα έχουν ανθίσει.

Κι ένα αεράκι δροσερό τις μυρωδιές σκορπίζει

κι όλη η πλάση μυρωδιές μεθυστικά γεμίζει.

Κελαηδούνε τα πουλιά και τις φωλιές τους κτίζουν

κ’ οι μέλισσες τα πόδια τους με γύρη τα γεμίζουν.

Άνθισε κ’ η κουτσουρελιά στο δέτη που κρεμάται,

το πόσα χρόνια άνθιζε ούτε κι αυτή θυμάται.

Κι ο σκήνος που εφύτρωσε μόνος του στο ρυάκι,

την έβλεπε, την ζήλευε και έπινε φαρμάκι.

Γιατί αυτήν ο άνθρωπός την πολυβαβαλίζει,

κλαδεύει τη, λιπαίνει τη και τη συχνοποτίζει.

Κι εκείνον τον περιφρονεί και μόνο σαν κρυώνει,

τα κούτσουρα χρειάζεται και τονε ξεπατώνει.

Κι αναρωτιέται το γιατί και θέλει να το μάθει,

γι' αυτό ρωτάει την ελιά κι άλλο κακό μη πάθει.

Σκήνος.

-Πες μου ελιά γειτόνισσα τι έχεις καμωμένα,

στον άνθρωπο και σ’ αγαπά και δε με θέλει ‘μένα.

Εγώ ’μαι δέντρο ιερό, δέντρο ευλογημένο

και η θεά η Αθηνά με έχει φυτεμένο.

Στον βράχο της Ακρόπολης έδωσε τον αγώνα

και το θεό της θάλασσας νίκησε Ποσειδώνα.

Το όνομα της Αθηνάς το δώσανε στην πόλη,

π’ Αθήνα ονομάζετε κι έτσι την ξέρουν όλοι.

Προστάτιδα η Αθηνά της πόλις είχε γίνει

και ’γω το δέντρο, το ιερό που φύτεψε εκείνη.

Σύμβολο είμαι του καλού, σοφίας, της ειρήνης,

προστάτης γονιμότητας και της εγκυμοσύνης.

Οι άνθρωποι με τίμησαν όσο δεντρό κανένα

κι από την αρχαιότητα εμπνέονται ’πο ’μένα.

Σ’ αγώνες Ολυμπιακούς τους νικητές τιμούσαν

κι απ’ τα δικά μου τα κλαδιά στεφάνι τους φορούσαν.

Και στους Παναθηναϊκούς Αγώνες για βραβείο,

στους Νικητές εδίνανε λάδι μου σε αγγείο.

Επάνω στο τετράδραχμο που Γλαύκα τ’ ονομάζουν,

την Αθηνά, τα φύλλα μου, την κουκουβάγια βάζουν

Μα στο Ευρώ και σήμερα με έχουνε τιμήσει,

δυό φύλλα μου με μια ελιά έχουν απεικονίσει

Από την αρχαιότητα εμπνέω καλλιτέχνες,

παλιότερους, νεότερους σε κάθε είδους τέχνες.

(Photo by Classical Numismatic Group, Inc., CC BY-SA 3.0)

Οι ποιητές με ύμνησαν και με υμνούν ακόμα,

ζωγράφοι με ζωγράφισαν λογής, λογιών με χρώμα.

Τοίχοι αρχαίων παλατιών και αμφορείς κι αγγεία,

στολίζονται με ζωγραφιές ‘πο ‘μενα με μαγεία.

Τα φύλλα μου και τους καρπούς μα και το λάδι ακόμα,

τα θάβανε με τους νεκρούς μαζί κι αυτά στο χώμα.

Στις Χθόνιες θεότητες σπονδές όταν εκάναν,

οι Μινωίτες πάντοτε ελιές και λάδι εβάναν.

(Φωτογραφία: Λεπτομέρεια τοιχογραφίας Ιερού Άλσους- Κνωσός, Νεοανακτορική Περίοδος)

Στη Κάτω Ζάκρο βρέθηκε στου πηγαδιού τον πάτο,

μικρό αγγείο με ελιές Μινωικές γεμάτο.

Ήταν βαθειά γιατί βαθειά και οι σεισμοί γεννιούνται

και γίνονται πολύ συχνά, οι άνθρωποι φοβούνται.

Απ’ την Χθόνια θεά βοήθεια είχαν ζητήσει,

να ξαναγίνουνε σεισμοί ποτέ να μην αφήσει.

Μα δυστυχώς εκρήγνυται πάλι η Σαντορίνη,

σ’ όλη την Κρήτη όρθιο τίποτα δεν αφήνει.

Οι Μινωίτες χάθηκαν απ’ άκρο, σ’ άλλο άκρο,

στην Κρήτη απ’ τα Χανιά μέχρι την Κάτω Ζάκρο.

(Φωτογραφία: Κύπελλο γεμάτο με ελιές με διατηρημένο το σάρκωμά τους (!) λόγω της υγρασίας του εδάφους. Βρέθηκε σε κτιστό πηγάδι της κεντρικής αυλής του Μινωικού Ανακτόρου στην Κάτω Ζάκρο.)

Το πώς να με καλλιεργεί και πώς να με μπολιάζει

κι απ’ τους καρπούς μου, τις ελιές το λάδι πως να βγάζει.

Τον Αρισταίο δίδαξαν οι Νύμφες για να ξέρει,

και στους ανθρώπους ύστερα αυτά να μεταφέρει.

Ο Αρισταίος σε πολλούς μετά επήγε τόπους,

το πώς να με καλλιεργούν δίδαξε τους ανθρώπους.

Το ελαιοπιεστήριο που ‘χε ανακαλύψει

κι αυτό σ’ ανθρώπους το ‘δειξε τίποτα να μην κρύψει.

Οι άνθρωποι το μάθανε από τον Αρισταίο

και προσπαθώντας μπόρεσαν και το ‘καναν σπουδαίο.

Από μια γούρνα πέτρινη, μια πήλινη λεκάνη ,

που κοπανίζαν τον καρπό το λάδι για να βγάνει.

Πέρασαν στις μυλόπετρες μέσα στις κοφινίδες

και φθάσανε στα σύγχρονα πιστεύω να τα είδες...

(Φωτογραφία: Ο κ. Γεώργιος Πλατανάκης, στο ελαιουργείο του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ζάκρου)