Η συνεχής κοινή άλεση, είναι η μαζική επεξεργασία του ελαιοκάρπου όλων των παραγωγών, σε αδιάκοπή ροή.
Τι συνέβαινε παλιότερα
Η παρτίδα ελαιοκάρπου του κάθε παραγωγού, αλέθονταν ξεχωριστά και του αποδίδονταν το ελαιόλαδο που παραγόταν από τη διαδικασία, συνήθως για αυτοκατανάλωση. Ο παραγωγός πλήρωνε το ελαιοτριβείο για την υπηρεσία της έκθλιψης, είτε παραχωρώντας ένα ποσοστό από το παραγόμενο ελαιόλαδο, είτε με χρήμα, ανάλογα με την ποσότητα ελαιόκαρπου ή ελαιόλαδου. Το σύστημα αυτό εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα, σε πολλά ελαιοτριβεία της χώρας μας.
Με αυτή τη μέθοδο, τα ελαιόλαδα των παραγωγών, παράγονται και αποθηκεύονται ξεχωριστά, κάτι που ενώ έχει το πλεονέκτημα της ταυτοποίησης του ελαιολάδου, σημαίνει επιπλέον κόστη εξοπλισμού. Σημαίνει ακόμη, πρόσθετη αναμονή, επειδή η μονάδα έχει τη δυνατότητα να δέχεται συγκεκριμένες ποσότητες ελαιόκαρπου κάθε φορά, με χρονικό κενό ανάμεσα στην επεξεργασία των παρτίδων. Απαιτεί επίσης κάθε φορά ξεχωριστή προετοιμασία και ρυθμίσεις του εξοπλισμού σε παραμέτρους όπως χρόνο και θερμοκρασία μάλαξης και πρόσθετες εργασίες ζύγισης του παραγόμενου προϊόντος. Η διαδικασία αυτή, χρειάζεται οργάνωση, χρόνο και εργατικό δυναμικό, έχει δηλαδή, σημαντικό λειτουργικό κόστος.
